Letra e nje vajze:
Kur isha 4 vjeç, mendoja: Si BABAI im nuk ka ne bote.
– Kur u bëra 6 vjeç, thoja: BABAI im i di të gjitha.
– Kur u bëra 10 vjeç, thoja: BABAI im është i shkëlqyeshëm, por pak i vështir
– Kur isha 12 vjeç, thoja: BABAI im ka qenë i mirë, por sa ka ndryshuar aman.
– Kur isha 14 vjeç, thoja: Sa nuk duron ky BABAI im. – Kur isha 16 vjeç, thoja: BABAI im nuk ecën me kohën. – Kur isha 18 vjeç, mendoja: BABAI im bëhet gjithnjë e më i vështirë.
– Kur isha 20 vjeç, e kisha shumë të vështirë të pranoja fjalët e BABAIT. Thoja: Çudi si e ka duruar nëna ime gjithë këtë kohë. – Kur isha 25 vjeç, mendoja: BABAI nuk pëlqen asgjë që bëj unë.
– Kur isha 30 vjeç, mendoja: Vështirë se do merrem vesh me BABAIN ndonjëherë. Kushedi sa e ka lodhur edhe gjyshin ky. – Kur u bëra 40 vjeç, u binda: BABAI më paska edukuar me vlera. Duhet të eci në gjurmët e tij, më fëmijët e mi.
– Kur u bëra 45 vjeç, kuptova realitetin dhe thoja: Habitem sesi ka arritur BABAI të na edukojë të gjithëve ne fëmijëve të tij mistreca. – Kur u bëra 50 vjeç, kuptova: Sado të përpiqem me fëmijët e mi, nuk do të arrij kurrë edukimin që na e dha BABAI ne. – Kur u bëra 55 vjeç, kuptova: BABAI im ishte largpamës dhe na mësoi për shumë gjëra. Babai im ishte i veçantë. – Kur u bëra 60 vjeç, u binda më: Nuk ka si BABAI im. Të dua Baba!
